Ξέρω μια Ιστορία

    Ξέρω μια ιστορία, που μόνο όσοι ζουν ανάμεσα σε ποιήματα μαθαίνουν κάποια στιγμή. Κάθε βράδυ, ένας άνθρωπος –κάθε βράδυ και διαφορετικός άνθρωπος– νιώθει την απεγνωσμένη ανάγκη να κοιτάξει τ' αστέρια με απόγνωση. Και κοιτάζει τ' αστέρια με απόγνωση, και ψιθυρίζει οργισμένος στον ουρανό πως αν ούτε απόψε σωθεί η ψυχή του, δεν θ' αφήσει τον ουρανό να ξημερώσει. Και είναι τόση η οργή του, που μπορεί όντως να το κάνει· αρκεί να συνεχίσει να κοιτάζει τον ουρανό θυμωμένα, και ο ήλιος θα φοβάται να συναντήσει το βλέμμα του σαν έρθει η ώρα να έρθει το πρωί. Τούτη την απειλή εκσφενδονίζει ένας άνθρωπος κάθε βράδυ, κι ύστερα περιμένει· κοιτάζοντας με το σκληρό του βλέμμα τα αστέρια. Μα κάθε πρωί, ξημερώνει.
​    Δεν έχω καταφέρει να μάθω ακόμα τι είναι εκείνο που σώζει την ψυχή τους. Αλλά υποπτεύομαι ότι ίσως έχει να κάνει με το εξής: Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, κοιτάζουν ξανά τον ουρανό μόνοι, και σιωπηλοί.

___
© Αλέξης Αντωνόπουλος  
Εικόνα: Έχω φωτογραφίσει τον πίνακα που δημιούργησε και μου έκανε δώρο η φίλη μου Irene Astral τον Φεβρουάριο του 2018· ο πίνακας απεικονίζει τον σκύλο μου τον Μαξ κι εμένα.