ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Το Βασίλειο και ο Βασιλιάς

Ένας τύπος με μαγαζί ανοιχτό Κυριακάτικα μετά τις 10 το βράδυ θα τραβήξει την προσοχή οποιουδήποτε, πόσο μάλλον όταν ο τύπος κάθεται πίσω από ένα γραφείο γεμάτο παιχνίδια και επιδιορθώνει παλιές φιγούρες Playmobil. Σκεπτόμενος ότι καλύτερα να χαλάσω τα λεφτά μου σ’ έναν άνθρωπο που –με την αφοσίωση ενός καρδιοχειρουργού– ανασταίνει παιχνίδια τη νύχτα, παρά να τα χαλάσω κάπου αλλού (οι μόνες δύο επιλογές που φαίνεται ν’ αναγνωρίζει ο εγκέφαλος μου), μπήκα αναζητώντας την παραμικρή αφορμή ν’ αγοράσω κάτι στο κατάστημα που ξεχείλιζε με νοσταλγία του ’80, του ’90, και με μια μικρή δόση early ‘00s.
Δεν άργησα να βρω την αφορμή· ένας υπέροχος, λαχταριστός, τραγανός τόμος με Spider-Man comics από τις αρχές του ’90 (εκείνα τα comics με την πανέμορφα άθλια ελληνική μετάφραση· ω ναι, τα πρόλαβα μικρός· ω ναι, είμαι τόσο μεγάλος) βρέθηκε μπροστά μου, άρα βρέθηκε στο χέρι μου. Δεν είχα μετρητά πάνω μου, οπότε ρώτησα τον τύπο αν μπορούσα να πληρώσω με κάρτα. Και τότε το είδα: Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, το βλέμμα του βγήκε από όποιον κόσμο τον είχαν μεταφέρει οι φιγούρες που γιάτρευε. Και μπορούσα να τη δω: Μια δόση αμηχανίας, ντροπής. Το ξέρω καλά τούτο το βλέμμα: Όταν ο “πραγματικός κόσμος” εισβάλλει απροειδοποίητα στον δικό σου κόσμο, και σου θυμίζει ότι κάπου έχεις μείνει πίσω, ότι δεν είσαι αρκετός, ότι ο κόσμος σου δεν είναι αρκετός. «Έχω μηχάνημα, απλά –συγνώμη– δεν το έχω συνδέσει ακόμα…» Κοιτούσε το μηχάνημα το οποίο όντως βρισκόταν στο τραπέζι, κι ήταν η απόδειξη ότι τουλάχιστον είχε το μηχάνημα. Επανέλαβε τη φράση «απλά δεν το έχω συνδέσει ακόμα» και συνειδητοποίησα τι είχα κάνει, τι ήμουν: Είχα μπει στο βασίλειο του, τον είχα διακόψει, του είχα θυμίσει τους κανόνες που επιβάλλονταν στο βασίλειο του από ένα βασίλειο το οποίο δεν ήτανε δικό του. Είχα μετατραπεί σ’ έναν εκπρόσωπο του έξω κόσμου. Κι όλα αυτά επειδή δεν είχα θυμηθεί να βγάλω ένα κωλο20άρικο νωρίτερα σήμερα. Τώρα όλη η ντροπή ήταν δική μου. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν υπήρχε θέμα, πετάχτηκα σ’ ένα ATM, επέστρεψα πίσω, αγόρασα επιτέλους τον υπέροχο, λαχταριστό, τραγανό τόμο Spider-Man. Μου έδειξε ελληνικά Spider-Man ακόμα πιο παλιά· εκείνα δεν τα είχα προλάβει μικρός, αλλά ίσως να τα είχες προλάβει εσύ.
Ήταν η ευκαιρία μου: Μπήκα δυναμικά στη συζήτηση· ξεκινήσαμε να μιλάμε για τον αγαπημένο Spidey και τις διάφορες εκδοχές του, μεταφερθήκαμε ομαλά στα ξεχασμένα Modern Times και άρχισε να μου εξηγεί τον λόγο που οι συγκεκριμένες εκδόσεις ήταν τόσο εξαιρετικές. Πήγαμε σε αφίσες ταινιών, σε ταινίες καθαυτές, σε Stephen King, σε Lovecraft, σε sci-fi. Μου έβγαζε από τα ράφια βιβλία επιστημονικής φαντασίας που είχαν βγει στην Ελλάδα, και μου έδειχνε πώς οι εκδότες είχαν κλέψει το εξώφυλλο από ένα άσχετο βιβλίο ίδιου genre που είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική. Και άκουγα, και άκουγα, και το πρόσωπο του είχε ξανά φωτιστεί όπως πριν μπω στο κατάστημα, όπως πριν πάρει τα μάτια του μακριά από τις φιγούρες για να με κοιτάξει. Και το φως ήταν απόλυτα δικαιολογημένο· είχα πράγματι εντυπωσιαστεί και κράταγα την κάθε λέξη με ασύλληπτη προσοχή – την προσοχή που διεκδικεί κάθε άνθρωπος ο οποίος μάς μιλάει παθιασμένος για κάτι – από ένα σημείο κι έπειτα, το θέμα που αναλύει καταλήγει σχεδόν άσχετο με την ανταπόκριση μας, και ο ενθουσιασμός από μόνος του αρκεί για να θυμόμαστε την κάθε λέξη.
Βγήκα από το μαγαζί ευχαριστημένος. Δεν είχα γίνει, ασφαλώς, κάτοικος του βασιλείου του, αλλά είχα επανορθώσει για το προηγούμενο ατόπημα μου. Δεν ήμουν πλέον ένας ηλίθιος τουρίστας ο οποίος, βλέποντας έναν θαυμάσιο πίνακα, ρωτούσε για τον σοβά του τοίχου στον οποίον ο πίνακας είχε κρεμαστεί. Ήμουν ένας ταξιδιώτης, ο οποίος είχε ρωτήσει για το βασίλειο, είχε μάθει για το βασίλειο, και είχε κατανοήσει την ομορφιά του βασιλείου· την ομορφιά του βασιλείου για την οποία ο βασιλιάς φροντίζει ακόμα και τώρα, κάνοντας ακόμα πιο τέλειες τις τέλειες φιγούρες Playmobil πάνω στο γραφείο του.