Κλήσεις
Στον Παράδεισο, βρίσκεται μια αίθουσα. Μέσα σ' αυτήν την αίθουσα, έχουν τοποθετηθεί αμέτρητα μικρά γραφεία, και κάθε γραφείο έχει πάνω του από μία τηλεφωνική συσκευή. Όχι κινητό, αλλά μια απ' αυτές τις πανέμορφες και πεισματάρικα ακίνητες συσκευές που κάποιοι από μας πρόλαβαν να χρησιμοποιήσουν. Πίσω από κάθε γραφείο κάθεται ένας άγγελος, και κάθε άγγελος απαντάει στις κλήσεις που δέχεται η τηλεφωνική συσκευή του γραφείου του.
Οι κλήσεις είναι μοναχικές προσευχές, είναι μουρμουρητά μετά το πέμπτο ποτήρι, είναι μονόλογοι σε όνειρα, είναι ουρλιαχτά όταν η λογική κοιμάται. Και στη συγκεκριμένη αίθουσα, στα συγκεκριμένα γραφεία, στις συγκεκριμένες τηλεφωνικές συσκευές, όλες οι κλήσεις φτάνουν από τις προσευχές και τα μουρμουρητά και τους μονολόγους καλλιτεχνών που είναι ακόμα ζωντανοί. Οι λέξεις των καλλιτεχνών φτάνουν στα αυτιά των αγγέλων μέσω των κλήσεων, και οι απαντήσεις των αγγέλων φτάνουν στις καρδιές των καλλιτεχνών με τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο που κάθε Έργο Τέχνης φτάνει στην ανθρώπινη καρδιά.
Τα τηλέφωνα χτυπάνε, και χτυπάνε, και χτυπάνε, και οι άγγελοι συνέχεια απαντάνε. Ακόμα και τώρα. Και προσπαθούν οι άγγελοι –πανικόβλητοι και δακρυσμένοι– να δικαιολογήσουν, να εξηγήσουν. Είναι πολλές οι κλήσεις, μα οι απαντήσεις μοιάζουν μεταξύ τους.
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι πεινασμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι ντροπιασμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που έχεις αμαρτήσει."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που φοβάσαι τα πάντα."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που καθετί μπορεί να σε πονέσει."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι ηλίθιος – ή, για να είμαστε πιο ακριβείς,
που ποτέ σου δεν κατάλαβες εκείνα που απλώς χρειαζόταν ν' ακολουθήσεις."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου –άκουσε με– είναι καλύτερο για την Τέχνη σου
που είσαι τόσο θυμωμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που στάζει η πληγή· άσε το αίμα να πέσει στον καμβά."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που δεν μπορείς ποτέ να μιλήσεις· γράψε."
"Είναι καλύτερο –άκουσε με–
είναι καλύτερο –άκουσε με–
είναι καλύτερο που είσαι βρώμικος.
Εσένα μόνο η Τέχνη σου ίσως κάποτε σε πλύνει."
Οι κλήσεις είναι μοναχικές προσευχές, είναι μουρμουρητά μετά το πέμπτο ποτήρι, είναι μονόλογοι σε όνειρα, είναι ουρλιαχτά όταν η λογική κοιμάται. Και στη συγκεκριμένη αίθουσα, στα συγκεκριμένα γραφεία, στις συγκεκριμένες τηλεφωνικές συσκευές, όλες οι κλήσεις φτάνουν από τις προσευχές και τα μουρμουρητά και τους μονολόγους καλλιτεχνών που είναι ακόμα ζωντανοί. Οι λέξεις των καλλιτεχνών φτάνουν στα αυτιά των αγγέλων μέσω των κλήσεων, και οι απαντήσεις των αγγέλων φτάνουν στις καρδιές των καλλιτεχνών με τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο που κάθε Έργο Τέχνης φτάνει στην ανθρώπινη καρδιά.
Τα τηλέφωνα χτυπάνε, και χτυπάνε, και χτυπάνε, και οι άγγελοι συνέχεια απαντάνε. Ακόμα και τώρα. Και προσπαθούν οι άγγελοι –πανικόβλητοι και δακρυσμένοι– να δικαιολογήσουν, να εξηγήσουν. Είναι πολλές οι κλήσεις, μα οι απαντήσεις μοιάζουν μεταξύ τους.
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι πεινασμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι ντροπιασμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που έχεις αμαρτήσει."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που φοβάσαι τα πάντα."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που καθετί μπορεί να σε πονέσει."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που είσαι ηλίθιος – ή, για να είμαστε πιο ακριβείς,
που ποτέ σου δεν κατάλαβες εκείνα που απλώς χρειαζόταν ν' ακολουθήσεις."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου –άκουσε με– είναι καλύτερο για την Τέχνη σου
που είσαι τόσο θυμωμένος."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που στάζει η πληγή· άσε το αίμα να πέσει στον καμβά."
"Είναι καλύτερο για την Τέχνη σου που δεν μπορείς ποτέ να μιλήσεις· γράψε."
"Είναι καλύτερο –άκουσε με–
είναι καλύτερο –άκουσε με–
είναι καλύτερο που είσαι βρώμικος.
Εσένα μόνο η Τέχνη σου ίσως κάποτε σε πλύνει."
