Ωδή στον Φίλο ενός Περιπλανώμενου

Τον χειμώνα, στην Αθήνα,
ένας άνθρωπος έχει αποκοιμηθεί
και μόνο η παλάμη είναι έξω απ’ την κουβέρτα
και η παλάμη, μισάνοιχτη, περιμένει, ελπίζει.

Το καλοκαίρι, στη Θεσσαλονίκη,
η πλάτη του είναι γυρισμένη στους περαστικούς
μόνο το κουτάκι κοιτάζει τους περαστικούς˙
το πρόσωπο, ντροπιασμένο, προσεύχεται στους κάδους.

Όταν επιστρέψω Αθήνα, θα τον δω πάλι με την παλάμη μισάνοιχτη.
Και στον σταθμό της Νάπολης, θα έχει φτάσει πριν από μένα.
Και στη Νέα Υόρκη, θ’ ακούω το καρότσι του να τρίζει.

Θα τον δω να κάνει έρωτα μέσα από ξεχασμένα βιβλία
να ψάχνει για θαύματα πίσω από εστιατόρια
να επενδύει το κεφάλαιο του σ’ ένα αδέσποτο σκυλί.

Ο ταπεινωμένος άνθρωπος
με υποδέχεται όπου κι αν περπατήσω.

Μακάριοι όσοι έχουν δει
έστω μια φορά
το χρώμα των ματιών του.


___

© Αλέξης Αντωνόπουλος
 
Eικόνα από: http://i.imgur.com/C67cg.jpg 

---