Έχω ένα δερματόδετο τετράδιο. Έχει το χρώμα του ξύλου (ευτυχώς που δεν είμαι έμπειρος ζωγράφος για να διαφωνήσω με αυτή την εκτίμηση), είναι δώρο, και το έχω σχεδόν πάντοτε μαζί μου. Σχεδόν κάθε καινούργια μου ιδέα κάνει τα πρώτα της, και πολλές φορές τα τελευταία της, βήματα στις τραχιές σελίδες του. Το δερμάτινο τετράδιο έχει ένα δερμάτινο κορδόνι· δένω το τετράδιο με το κορδόνι κάθε φορά που το κλείνω. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα η άκρη του κορδονιού να καταλήγει κάθε φορά στην πίσω αντί για την μπροστινή πλευρά. Δεν ξέρω γιατί.
Όμως όλα τα παραπάνω μάλλον μου επιτρέπουν να καθυστερήσω στο να γράψω γι' αυτό που με απασχολεί αληθινά. Το τετράδιο αυτό, το τετράδιο που έχω σχεδόν πάντοτε μαζί μου, έχει πάρα πολλές σελίδες, περισσότερες απ' οποιοδήποτε άλλο τετράδιο είχα· φαντάζουν αμέτρητες, ή τουλάχιστον δεν θα είχα ποτέ το κουράγιο να τις μετρήσω. Δεν θα είχα ποτέ το κουράγιο να ρωτήσω πόσες είναι. Πιάνω τον εαυτό μου ν' αναρωτιέται αν θα φτάσω στο τέλος του τετραδίου.
Προσπαθώ να δω την εικόνα που, υποθέτω, είναι αναπόφευκτη: Να ξεφυλλίζω τις σελίδες, και κάθε μία να είναι γεμάτη με τις άτσαλες γραμμές μου. Παντού λευκό με μαύρο, λευκό με μπλε, λευκό με μαύρο, λευκό με μπλε. Τι θα σημάνει ένα γεμάτο τετράδιο, για τις λέξεις μου; Τι θα σημάνει ένα γεμάτο τετράδιο, για τη ζωή μου;
Ίσως να φαίνεται λίγο χαζό να παίρνω ένα τετράδιο τόσο προσωπικά. Αλλά οι λέξεις ολοένα και πληθαίνουν. Καταγράφουν τη σκληρή αλήθεια που αντικατοπτρίζεται στα ρολόγια που δεν φοράω, στα γενέθλια που δεν γιορτάζω, στο πρόσωπο μου που δεν θα μου φέρεται για πάντα με την ίδια καλοσύνη. Περισσότερο μπλε, περισσότερο μαύρο, λιγότερο λευκό.
Ποιος θα είμαι όταν γράψω στο τετράδιο για τελευταία φορά;
___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: http://pictify.com/610596/christian-schloe-the-poet