Περπατώντας Θυμωμένος

Αφιερωμένο στον αδελφό μου τον Τάσο. Μ' έπεισε να μοιραστώ αυτήν την ιστορία.

Περπατούσα θυμωμένος, κι εκείνος ο άστεγος μού ζήτησε να του πάρω ένα φάρμακο. Είπε πως το χρειαζόταν για το στομάχι, είχε κάποιο πρόβλημα με το στομάχι. Ήμουν τόσο θυμωμένος εκείνο το βράδυ.

Κι αφού τού το πήρα, μου είπε τ’ όνομα του. Γιώργος. Ήταν ο δεύτερος άστεγος που μου έλεγε το όνομα του πριν οι δρόμοι μας χωρίσουν. Ο πρώτος ήταν το 2014 ή το 2015, και τον έλεγαν Νίκο. Νομίζω το κάνουν επειδή είναι σημαντικό να ξέρουν ότι θα είναι αληθινοί για σένα. Ότι δεν θα είναι ένας ακόμα άστεγος.
​
Και αφού μού είπε το όνομα του, με κοίταξε με τόσο πόνο. Όχι με μιζέρια, όχι με αυτολύπηση. Απλά με πόνο. Και μου ζήτησε να προσευχηθώ γι' αυτόν. Κι αν έβλεπες το βλέμμα του... ακόμα και ο πιο φανατικός άθεος θα του είχε πει ναι. Και θα το είχε κάνει. Και τον κοίταξα στα μάτια, και του απάντησα “Στο υπόσχομαι”.

Και μέχρι να φτάσω σπίτι, σκεφτόμουν το βλέμμα του, και προσευχόμουν. O θυμός είχε φύγει. Είναι αδύνατον να προσεύχεσαι θυμωμένος.

Μακάρι να ήταν εδώ απόψε.  

__
© Αλέξης Αντωνόπουλος  
Η αρχική αφήγηση της ιστορίας πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια προσωπικής (γραπτής) συζήτησης. Επέλεξα να μην αλλάξω παρά ελάχιστα την αμεσότητα της αρχικής αφήγησης στο παραπάνω κείμενο.
Εικόνα: Τράβηξα τη φωτογραφία τον Μάρτιο του 2019 στην Αθήνα.