Πέντε Δευτερόλεπτα 

​    Δεν θα έλεγα σε κανέναν άνθρωπο «Χαμογέλα». Στόχος μου θα ήταν να δημιουργήσω την πιο όμορφη έκθεση φωτογραφίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα τους έλεγα ν’ αφήσουν –για τα 5 δευτερόλεπτα που θα χρειαζόμουν μέχρι να τραβήξω τη φωτογραφία– όλον τον πόνο ελεύθερο, ν’ αφήσουν την κρυμμένη παράνοια και κάθε τους σύγχυση για παρελθόν και μέλλον να τρέξουν ελεύθερες στα μάτια τους, στις ρυτίδες τους, να τις αφήσουν να χαράξουν νέες ρυτίδες. Θα τους έλεγα ότι αν το κάνουν αυτό, και αν κοιτάνε εμένα μέσα από τον φακό ενώ το κάνουν, αν το κάνουν με το θράσος που τόσο δικαιούται ο πόνος, θα είναι πιο όμορφοι από ποτέ. Και θα είχα δίκιο, εξού και θα μπορούσα να τους λέω όλα τα παραπάνω δίχως ντροπή· μα το κλικ στην κάμερα θα γινόταν το δευτερόλεπτο που θα με πιστεύανε, το δευτερόλεπτο που θα καταλάβαιναν πόσες άλλες φορές στη ζωή τους ήταν πιο όμορφοι από ποτέ αλλά κανείς δεν τους το ’πε. Και θα ήταν η πιο όμορφη έκθεση φωτογραφίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

__
© Αλέξης Αντωνόπουλος  
Εικόνα  από: https://fineartamerica.com/featured/camera-lens-lindsey-cockrum.html (Lindsey Cockrum)