Ο Μικρός Αλέξης και οι Βιντεοκασέτες του Άγιου Βασίλη
Το ακόλουθο κείμενο γεννήθηκε την Παραμονή Χριστουγέννων του 2014.
|
Όταν ήμουν οχτώ χρονών, είχα στείλει γράμμα στο περιοδικό Action Man, και συγκεκριμένα στον Action Man, όπου τον συμβούλευα σχετικά με το πώς να ανακτήσει τη χαμένη του μνήμη. Ο Action Man μού είχε απαντήσει μέσα από τη στήλη του περιοδικού ότι θα δοκιμάσει τη συμβουλή μου, και πως ελπίζει για το καλύτερο. Δεν θυμάμαι τη συμβουλή που του είχα δώσει, και κάπου στα 10 σταμάτησα ν’ ασχολούμαι μαζί του, οπότε αν στην πορεία σταμάτησε να έχει αμνησία, τώρα ξέρουμε ποιος έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Όταν ήμουν πέντε, αγόραζα μπαλόνια με την αποκλειστική πρόθεση να τ’ αφήσω να πετάξουν στον ουρανό: Ήθελα να τα κάνω δώρο στον E.T. τον εξωγήινο. Οπότε αν μια μέρα δεχθούμε επίθεση από μια φυλή εξωγήινων που εξέλαβε 20 μπαλόνια Spider-Man ως ξεκάθαρη πρόθεση πολέμου, τότε θα ξέρουμε ποιος έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Το θέμα είναι ότι ανέκαθεν είχα μια ιδιαίτερα προσωπική σχέση με τους φανταστικούς μου φίλους. Ο Άγιος Βασίλης δεν αποτελούσε εξαίρεση. Ναι, ήθελα να μου φέρνει δώρα. Πολλά δώρα. Αλλά παράλληλα ήθελα να είμαστε φίλοι. Του έστελνα επιστολές όπου τον ρωτούσα πώς είναι, αν κουράζεται με όλες τις δουλειές. Πέρα από μπισκότα και γάλα, του άφηνα και παιχνίδια μου ώστε να έχει κι αυτός δώρα. Και παράλληλα, βασανιζόμουν από ερωτήσεις για τα τεχνικά ζητήματα της δουλειάς του: Ας αφήσουμε στην άκρη το πώς προλάβαινε όλα τα σπίτια, ήταν σαφές ότι χρησιμοποιούσε μαγικούς ταράνδους, και πως ο ίδιος κατείχε αντίστοιχες δυνάμεις. Όμως η κατασκευή των δώρων δεν αφορούσε μαγεία˙ ήταν απλώς σκληρή δουλειά από τα ξωτικά του. Αγνοώντας την επιστήμη των πειρατικών VHS, ή γενικότερα τη δυνατότητα ν’ αντιγράψεις κάτι, αναρωτιόμουν πώς γίνεται να φτιάχνει τις βιντεοκασέτες των αγαπημένων μου ταινιών (π.χ. του Βασιλιά των Λιονταριών) με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που είχα δει τις ταινίες στον κινηματογράφο. Υποθέτω ότι δεν είναι αδύνατον να δημιουργήσεις ένα κινούμενο σχέδιο πιστό στο αρχικό, αλλά οι φωνές; Με ποιον τρόπο κατάφερνε τις φωνές των χαρακτήρων να ακούγονται όπως εκείνες που είχα ακούσει την πρώτη φορά που είδα τις ταινίες; Προσλάμβανε ξανά τους ίδιους ηθοποιούς να δώσουν την ίδια ερμηνεία; Φυσικά, σιγά-σιγά (υπερβολικά σιγά-σιγά σε σχέση με τα περισσότερα παιδιά), κατάλαβα την αλήθεια. Όλα τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους. Έκανα επιτέλους την ερώτηση ‘‘Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, έτσι δεν είναι;’’ κι έλαβα την απάντηση που έπρεπε να λάβω. Πάνε δύο μέρες τώρα κι ακόμα νιώθω χάλια. Οκ, δεν πάνε δύο μέρες. Συγκεκριμένα πάνε 15 χρόνια. Όμως ακόμα θυμάμαι αυτή τη φριχτή αίσθηση: Ο αγαπημένος μου Άγιος Βασίλης δεν είχε θυμώσει μαζί μου, δεν είχε παραιτηθεί, δεν είχε πεθάνει. Ο αγαπημένος μου φίλος δεν είχε υπάρξει ποτέ. Όσο σαχλή κι αν είναι η πεποίθηση στον Άγιο Βασίλη, λυπάμαι όσους δεν πίστεψαν σε αυτόν. Υπάρχει πολλή σοβαρότητα σε αυτόν τον κόσμο, και είναι όμορφο τα παιδιά να έχουν την ευκαιρία να πιστέψουν σε χαζά πράγματα. Κι αν η πίστη καθεαυτή στον κόκκινο χοντρό δεν αντικατοπτρίζει τον πραγματικό κόσμο, το χαστούκι στο πρόσωπο όταν μαθαίνουμε ότι ο κόκκινος χοντρός δεν υπάρχει (μιλάω μεταφορικά για χαστούκι, εύχομαι να μη χαστουκίσετε το παιδί σας όταν του πείτε πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αυτό είναι απλά άρρωστο) σίγουρα το κάνει. Το παιδί βρίσκεται, ίσως για πρώτη φορά, σ’ ένα σταυροδρόμι που θα βρεθεί ξανά πολλές φορές μέσα από τις υπαρξιακές του αναζητήσεις, τις απογοητεύσεις του από τους ανθρώπους, μα πρωτίστως, μέσα από τις απογοητεύσεις από τον ίδιο του τον εαυτό: Και τώρα; Σε τι θα πιστεύω τώρα; Και πού στο διάολο πήγαν τελικά όλα τα μπαλόνια μου; __
© Αλέξης Αντωνόπουλος Μοιράστηκα πρώτη φορά τούτο το κείμενο μέσω του Facebook προφίλ μου το 2014. Το κείμενο σε αυτήν την ανάρτηση έχει αναθεωρηθεί ελαφρώς, όμως έχω αποφύγει να κάνω οποιαδήποτε αλλαγή που να αποσκοπεί στο να αντικατοπτρίσω την ημ/νία ανάρτησης του στο site (25/12/17): Εξού και στη δεύτερη πρόταση της πέμπτης παραγράφου, "πάνε 15 χρόνια" αντί για 18 χρόνια που θα είχα γράψει αν το κείμενο γεννιόταν το 2017. Εικόνα από: http://duchesstrading.blogspot.co.at/2015/11/new-painting-annual-santa-claus-2015.html |
|