IQ

  Είναι εξαιρετικά σημαντικό ν’ αποδείξουμε πως είμαστε έξυπνοι. Όσοι έχουν κάνει κάτι, κάποτε, προσπαθούν να σε πείσουν εξιστορώντας αυτό το κάτι, κάποτε – πολλές φορές με δακρυσμένα μάτια. Όσοι δεν έχουν κάνει τίποτα, ποτέ, αλλά έχουν σπουδάσει κάτι, κάποτε, αναλύουν αυτό το κάτι, κάποτε – ερεθίζοντας τον τόνο της φωνής τους με τις λεπτομέρειες της ακαδημαϊκής ζωής. Όσοι δεν έχουν κάνει τίποτα, ποτέ, δεν έχουν σπουδάσει τίποτα, ποτέ, αλλά έχουν διαβάσει κάτι, κάποτε, σου πετάνε τον συγγραφέα αυτού του κάτι, κάποτε – ως θρησκευτική αλήθεια ικανή να αντιτάξει το επιχείρημα σου μέσα από την εκφορά, και μόνο, ενός τυπωμένου επιθέτου. Όσοι δεν έχουν κάνει τίποτα, ποτέ, δεν έχουν σπουδάσει τίποτα, ποτέ, και δεν έχουν διαβάσει τίποτα, ποτέ, επιχειρούν να παρασημοφορήσουν το περήφανο κορμί τους με το κόσμημα που τους αξιώνει ως νικητές (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) σε οποιονδήποτε διάλογο: Το παράσημο της απόστασης από τον θάνατο˙ μετατρέποντας το πρόσωπο τους είτε στην προσωποποίηση της πείρας επειδή η απόσταση είναι μικρότερη, είτε στην προσωποποίηση της προοδευτικότητας επειδή η απόσταση είναι μεγαλύτερη. Κι αν οι αποστάσεις είναι ίσες; Τότε θα πρέπει να αρκεστούν στην εκτίμηση πως εσύ, πάντως, έχεις υπάρξει ηλίθιος.
  Στο μεταξύ, το παρόν ουρλιάζει και μας κρατάει ξύπνιους τα βράδια, ενώ εμείς προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως ακούμε την παρουσίαση marketing της επόμενης ημέρας ή το ‘‘καληνύχτα’’ εκείνης της όμορφης κοπέλας που έληξε απότομα τη νύχτα. Τα καταφέρνουμε. Και το πρωί, συνεχίζουμε να πολεμάμε ξαπλωμένοι˙ κραδαίνοντας για όπλα τα όνειρα, με όλη τους την παράνοια συμπυκνωμένη στα λόγια μας. Τα όνειρα ενός παρελθόντος που – κοίτα, δεν κοιμάται. Δεν αναπνέει πια.  

___

Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή ΕΔΩ (εκδόσεις Πασιφάη).

© Αλέξης Αντωνόπουλος

Εικόνα από: http://exelmagazine.org/article/traumatic-brain-injuries/