Το Βράδυ του Θανάτου

Το βράδυ του θανάτου
στη χώρα των ονείρων
με κοίταζες με δάκρυα στα μάτια.

Πρώτη φορά σ’ έβλεπα με δάκρυα στα μάτια.
Πάντα ήσουν τόσο δυνατός.
Μα ποτέ πιο δυνατός από τότε
το βράδυ του θανάτου
όταν είχε έρθει η ώρα να φύγω.

Και τα λόγια σου έβγαιναν μαζί με τα δάκρυα
λόγια αγάπης για τον λίγο χρόνο που είχαμε
λόγια κρυμμένης οδύνης για τον χρόνο που τελείωνε:

‘‘Αύριο θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου χωρίς εσένα".

Με αγκάλιασες
και για λίγο πίστεψα
πως η αγκαλιά σου
δε θα μ’ άφηνε να φύγω.

Όχι, δεν το πίστεψα.
Ήξερα καλά πού βρισκόμουν.

Και ξύπνησα
και το τηλέφωνο ήδη χτυπούσε.



___

Το παραπάνω ποίημα περιλαμβάνεται στην ποιητική ανθολογία ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΕΣ (εκδόσεις Vakxikon), καθώς και στη συλλογή ΕΔΩ (εκδόσεις Πασιφάη).    
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: The Shadows, the Light, and the Fantastic