Είναι Και Τώρα Εδώ
|
Είμαστε σε μια δεξίωση. Εσύ κι εγώ.
Εκεί, ανάμεσα στους υπόλοιπους καλεσμένους. ● Και ο κάθε ένας από τους δυο μας έχει από έναν αόρατο, αμίλητο συνοδό. O αόρατος, αμίλητος συνοδός μάς πατάει το πόδι· το δικό σου και το δικό μου· ξανά και ξανά. ● Εμείς διατηρούμε την ευγένειά μας: Γελάμε με κάθε χαζό αστείο που ακούμε, λέμε "ευχαριστώ" και "παρακαλώ", περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά για τον μπουφέ. Μέσα στο παπούτσι, τα δάχτυλα μας κολυμπάνε στο αίμα. Όμως συνεχίζουμε. Όταν τα μάτια μας δακρύζουν απ' τον πόνο, τα σκουπίζουμε διακριτικά και συνεχίζουμε την κουβέντα. ● Μέχρι που κάποια στιγμή, για μία μόνο στιγμή, δεν αντέχουμε. ● Για μία μόνο στιγμή, αλλά είναι αρκετή για τους καλεσμένους. ● Βγάζουμε μια κραυγή πόνου, και η μουσική σταματάει, και τα γέλια σταματάνε, και όλη η δεξίωση κοιτάζει εμάς. ● Προσπαθούμε απεγνωσμένα να προσποιηθούμε ότι δεν ουρλιάξαμε, ή κι ότι αν ουρλιάξαμε δεν πειράζει, αλλά δεν έχει πια σημασία. Τώρα σημασία δεν έχει η ευγένειά μας, η υπομονή μας, τα δάκρυα πόνου που κρύβαμε με απαράμιλλο τακτ. ● Τώρα όλη η δεξίωση θα συζητάει και θα θυμάται εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που φωνάξαμε. ● Δεν μπορώ να δω τον αόρατο, αμίλητο συνοδό μας. Μα είμαι σίγουρος πως χαμογελάει. __
© Αλέξης Αντωνόπουλος / Alex Antonopoulos Η παραπάνω αφήγηση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια προσωπικής (γραπτής) συζήτησης. Είναι μια ιστορία που έχω δημιουργήσει και κατά καιρούς διηγηθεί σε αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου: Μέσα από διαφορετικές εκδοχές, αλλά με την αλήθεια της πάντα ίδια. Επέλεξα να μην αλλάξω παρά ελάχιστα την αμεσότητα της αρχικής αφήγησης. / The above narration took place in the context of a personal (written) discussion. It is a story I have created and occasionally narrated to loved ones in my life: Through different versions, but with its central truth always the same. I chose to alter the original narration’s immediacy to only a limited extend. Εικόνα από (image from): https://www.terraobscura.net/blog/i-am-indrid-cold (The Mothman Prophecies) |
|