Μια Ηλίθια Σκέψη

    Στο αεροδρόμιο, η διαδρομή προς την πύλη ήταν μεγαλύτερη από ποτέ· δηλαδή: μια ολοκαίνουργια διαδρομή που δεν τελείωνε. Περνούσα μέσα από χώρους με ονειρικό φωτισμό, ξανά και ξανά, και ο φωτισμός ήταν τόσο ονειρικός που προσπάθησα να παρατηρήσω λεπτομέρειες στις ταμπέλες γύρω μου για να σιγουρευτώ ότι δεν ονειρεύομαι (αν έβλεπα κάποια ξεκάθαρη αναφορά σε αγαπημένη ταινία μου, θα ήμουν σίγουρος ότι ονειρεύομαι), και δεν ονειρευόμουν, αλλά περπατούσα ασταμάτητα, περπατούσα περισσότερο απ’ όσο έχω περπατήσει σε οποιοδήποτε άλλο αεροδρόμιο στη ζωή μου, ή ίσως όχι, ίσως το περπάτημα να μην ήταν ατελείωτο, ίσως για όλα να έφταιγε εκείνος ο φωτισμός – πάντως μια ηλίθια σκέψη με βρήκε, μια αδιαμφισβήτητα πανηλίθια σκέψη· πως σύντομα μπορεί να ξεχνούσα γιατί ξεκίνησα να περπατάω στο αεροδρόμιο, να ξεχνούσα ότι σκόπευα εξαρχής να φτάσω κάπου, κι ότι ίσως να μην αργούσε η στιγμή που θα θεωρούσα δεδομένο –και εγώ, και οι συνοδοιπόροι γύρω μου που έσερναν τις βαλίτσες τους– πως το μόνο που υπάρχει είναι το περπάτημα, πως δεν υπάρχει πύλη (σε τούτο το σημείο δεν θα θυμόμουν καν τι σημαίνει πύλη), πως θα πρέπει απλά να περπατάω για πάντα χωρίς να φτάσω κάπου, και πως αυτό είναι αρκετό.

___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Φωτογραφία (πάνω) από: Christos Lolos
Φωτογραφία (δεξιά) από: http://projects.kidsown.ie/st-patricks-ps-artist-blog/