Κάθισε δίπλα μου κάποιος άγνωστος στο τρένο σήμερα. Καμπουριασμένος από την εξάντληση, προσπαθούσε να αγνοήσει το θόρυβο του βαγονιού και να συγκεντρωθεί σε μια φωνή που κανείς από μας δεν άκουγε. Ξεκίνησε ευδιάθετος, ρωτώντας τη φωνή τι κάνει. Η φωνή τού απάντησε κάτι, και το χαμόγελο του χάθηκε. Τη ρώτησε κάτι που δεν μπόρεσα να καταλάβω, η φωνή απάντησε κάτι που δεν θα μπορούσα ν' ακούσω, και έσκυψε ακόμα περισσότερο. Από κείνο το σημείο και μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, έκανε μόνο μια ερώτηση στη φωνή, ξανά και ξανά, ανάμεσα σε μουγκρητά που μόλις που κατάφερναν να πνίξουν εκείνο που δεν έπρεπε ν' αποκαλυφθεί στους επιβάτες του βαγονιού. Κάθε φορά που έκανε την ερώτηση στη φωνή, η φωνή του έτρεμε περισσότερο.
''Τι θα κάνω;''
___
Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή ΕΔΩ (εκδόσεις Πασιφάη).
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα: THE SCREAM του Edvard Munch