An Idiot Tries To Save The World

    Στο όνειρο που μόλις είδα, είχα βρει ένα βιβλιοπωλείο. Είναι ξεκάθαρο ότι το βιβλιοπωλείο ήταν εκεί επειδή έχω ανάγκη ένα βιβλιοπωλείο. Υπήρχαν κι άλλα πράγματα που έχω ανάγκη: Στο όνειρο κανείς δεν φορούσε μάσκα, και αν μου έλεγες τη λέξη "Κορονοϊός" θα σε ρωτούσα με ειλικρινές ενδιαφέρον αν είναι κάποιο παλιό επικό ποίημα για τον γιο ενός βασιλιά. Υπήρχαν κι άλλα πράγματα που έχω ανάγκη: Tο βιβλιοπωλείο ήταν, ασφαλώς, στο Cambridge.
    Το βιβλιοπωλείο ήταν στενό, ζεστό, και άδειο. Κι ενώ παρατηρούσα τα ράφια αναπνέοντας ελεύθερα, ο βιβλιοπώλης –γύρω στα 50κάτι, μεγαλόσωμος, και με απαλό άσπρο γένι στο πρόσωπο του– μου έδειξε ένα βιβλίο ανάμεσα σε μια μικρή στοίβα. "Would this be of interest to you?"
    Πήγα στη στοίβα, και όλες οι εκδόσεις ήταν μεταφράσεις ελληνικών κειμένων ή έργα που κάπως αφορούσαν την Ελλάδα. "Is it that obvious?" τον ρώτησα χαμογελώντας. Διέκρινα μια υπόνοια ανασφάλειας στη φωνή μου· προφανώς και ποτέ δεν είχα πρόβλημα να ξέρουν ότι είμαι Έλληνας, αλλά ανέκαθεν μού άρεσε κι η ιδέα ότι έκανα blend in, ότι δεν φαινόμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Βέβαια αργότερα κατάλαβα πως τ’ ότι δεν έκανα πάντοτε blend in ήταν ο λόγος που με δέχτηκαν, μα τούτη είναι μια διαφορετική συζήτηση.
    Πού είχαμε μείνει; Α ναι. "Is it that obvious?" τον ρώτησα χαμογελώντας. Μου απάντησε καθησυχαστικά: "Oh no, I just noticed you were Greek when you took out your ID. Υοu took it out just now as you were looking around." Δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω· ακόμα κι αν είχα αφηρημένος την ταυτότητα στα χέρια μου για λίγα δευτερόλεπτα, δεν νομίζω πως θα μπορούσε να προσέξει μια τέτοια λεπτομέρεια πάνω της.
    Εξέτασα το βιβλίο στο οποίο με είχε στείλει: Μετάφραση από τα ελληνικά στ’ αγγλικά, ενός συγγραφέα που δεν ήξερα. Ο τίτλος: AN IDIOT TRIES TO SAVE THE WORLD. "Is it that obvious?" τον ρώτησα· αυτή τη φορά το χαμόγελο μου είχε και μια δόση θλίψης. Ο βιβλιοπώλης χαμογέλασε κι αυτός – με αγάπη. Μάλλον εδώ τού είχαν τελειώσει οι δικαιολογίες.
    Εστίασε τα μάτια του σ’ ένα βιβλίο που κρατούσα και με το οποίο είχα μπει μέσα: "Do you always carry around your books like this?" Έστρεψα το βλέμμα μου στο χέρι μου και στο βιβλίο. "Like… Oh... Yes. Yes, I kinda do that. Basically, even if I have a chaotic day, and I keep going from meeting to meeting – even if I spend a whole day not being able to read a single sentence from a book, I just feel good holding a book in my hand. It’s like it holds my hand." "Hm" είπε, και χαμογέλασε πάλι – με αγάπη: "Wait here. I have something you’ll love." Και ανέβηκε μια στριφογυριστή σκάλα βιαστικά.
    Σ’ εκείνο το σημείο ακριβώς, ξύπνησα. Όμως δεν νιώθω απογοητευμένος. Στο όνειρο υπήρχαν τόσα πράγματα που έχω ανάγκη. Και το πιο σημαντικό ήταν ότι μιλούσα μ’ έναν άνθρωπο, πρόσωπο με πρόσωπο, και μπορούσα να δω πότε τον κάνω να χαμογελάει.

Υποσημείωση: Έγραψα και ανέβασα το ακόλουθο κείμενο στο Facebook προφίλ μου, περίπου δύο ώρες αφού η 14η Δεκεμβρίου 2020 είχε φτάσει.

​​__
© Αλέξης Αντωνόπουλος  / Alex Antonopoulos
Εικόνα από (image from): Όταν διάβασε το όνειρο μου, η Ελένη Σπαθή μού έστειλε αυτή τη φωτογραφία που είχε τραβήξει στο Cambridge. / When she read my dream, Eleni Spathi sent me this photo that she had taken in Cambridge.