Περί Αμαρτιών και Τέχνης
Ένας από τους βασικούς λόγους που οι επιλογές της πλειοψηφίας στην Τέχνη μπορούν να καταντήσουν ανελέητα ανιαρές, κρύβεται στο γεγονός πως οι επιλογές αυτές συχνά βασίζονται σ' έναν αποκλειστικό σκοπό: Να επιβεβαιωθεί η ταυτότητα που η πλειοψηφία θέλει να προβάλλει στον εαυτό της και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ένα κύριο συστατικό για να εκπληρωθεί ο συγκεκριμένος σκοπός, είναι να αξιολογούμε έργα βάσει των δημιουργών τους. Το οποίο δεν είναι απαραίτητα λάθος – πόσο μάλλον σε περιπτώσεις καλλιτεχνών οι οποίοι δεν διαχωρίζουν την προσωπική τους ζωή από την ''καλλιτεχνική'' τους (π.χ. Andy Warhol, Pat Ingoldsby). Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οι ζωές των καλλιτεχνών, και κατά συνέπεια τα έργα τους, αξιολογούνται βάσει πετρωμένων κριτηρίων. Ας το σκεφτούμε λίγο: Υποκρινόμαστε πως βιώνουμε την Τέχνη από τους καλλιτέχνες δίχως να μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά τους, όμως η αλήθεια είναι πως το εύρος των ''αμαρτιών'' τους που είμαστε διατεθειμένοι ν' αποδεχτούμε, να συγχωρήσουμε, ή ακόμα και ν' αγαπήσουμε, είναι απελπιστικά περιορισμένο. Τρέμουμε τους αληθινούς εξόριστους της πνευματικής ή υλιστικής κοινωνίας. Αφορίζουμε τις ψυχές που δεν εντάσσονται σε καμία κοινωνική ομάδα – κάτι που δεν θα ήταν τόσο τραγικό, αν μαζί μ' αυτούς δεν αφορίζαμε και τα έργα τους. Έτσι, υπάρχουν ζωγράφοι που ζωγραφίζουν γράμματα ή νότες ή κινούμενες εικόνες ή πρόσωπα, μα πλέον δεν έχουν επιχειρήματα για την αλήθεια τους, όσο κι αν ιδρώνουν μπροστά από έναν κενό καμβά, όσο κι αν τον γεμίζουν με χρώματα που η "ηθικά ανώτερη", πιο ''εκλεπτυσμένη'' κοινωνία έχει απεγνωσμένα ανάγκη. Τα επιχειρήματα τους είχαν ακυρωθεί όταν διέπραξαν κάποιο έγκλημα – ίσως να πήδηξαν πάνω σ' έναν καναπέ, ίσως να υποστήριξαν τον φασισμό, ίσως να έχυσαν δηλητήριο στις πληγές μιας μειονότητας. Ό,τι κι αν έκαναν, ο λίθος έχει αφήσει στον καμβά τους το ανεξίτηλο σημάδι της εξορίας από τον κόσμο του πνεύματος, και τα επιχειρήματα τους δεν ακούγονται πια από κανέναν – παρά μόνο από μια (απέραντη) μειοψηφία, η οποία κατανοεί πως το σκοτάδι που πνίγει τον δημιουργό μπορεί να λυτρώσει τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον θεατή, τον Άνθρωπο. ___ Το παραπάνω κείμενο περιλαμβάνεται στη συλλογή ΕΔΩ (εκδόσεις Πασιφάη). © Αλέξης Αντωνόπουλος Εικόνα από: http://ronsen.org/monkminkpinkpunk/17/caravaggio.html |