Βλέπω

    Βλέπω ανθρώπους να μιλάνε μόνοι τους στον δρόμο, και είναι πιο όμορφοι απ’ όσους κρατάνε τις σκέψεις τους νεκρές, απ’ όσους χρειάζονται συνομιλητή για να συνομιλήσουν. Οι τρελοί μας γίνονται ολοένα και ομορφότεροι. Κι εγώ κοιτάζω από απόσταση, και θυμίζω και θυμίζω και θυμίζω στον εαυτό μου πως είναι τρελοί. Αυτή η υπενθύμιση με βοηθάει να μείνω μακριά. Να μην τους αγγίξω, να μην τους ζητήσω να μου πουν τι ακούνε.
    Οι άνθρωποι με τ’ αλαφιασμένα βλέμματα είναι οι αληθινοί επαναστάτες. Ενώ εμείς προσκυνάμε ιδεολογίες και μόδες κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί η καμπούρα μας μεγαλώνει, εκείνοι έχουν ήδη απαντήσει με το χάος της ψυχής τους στην αμείλικτη οργάνωση αυτού του κόσμου. Όλοι οι νομοθέτες και οι σωτήρες και οι κανόνες και οι όροι και τα χρέη και οι κριτές δεν θα καταφέρουν ποτέ ν’ ακούσουν, να καταλάβουν, να κλέψουν τα λόγια του συνομιλητή τους.
    Άνθρωποι στέκονται μόνοι, ή περπατάνε μόνοι, και μιλάνε – μιλάνε μέσα από έναν ψίθυρο, μιλάνε μέσα από δύο συλλαβές κι ένα ουρλιαχτό, μιλάνε μέσα από το παιχνίδι των ματιών τους.

    Είδα μια γριά σ’ ένα παγκάκι. Δεν ξέρω πόσες ώρες είχε κάτσει εκεί, δεν ξέρω πόσες ώρες ακόμα θα καθόταν. Προσπαθούσε να θυμηθεί. Φανταστείτε να τα κατάφερνε να θυμηθεί, εκείνη τη στιγμή, μπροστά μου. Φανταστείτε να έβλεπα το πρόσωπο της, εκείνη τη στιγμή. Φανταστείτε να μου έλεγε.

___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Φωτογραφία (κορυφή) από: Christos Lolos