Το Θράσος

​    Μ' εξοργίζει η ιδέα του Θανάτου. Δεν αναφέρομαι σε ζητήματα συνειδητότητας ή μη συνειδητότητας μετά από το προγραμματισμένο για όλους γεγονός· τούτα τα θέματα περισσότερο μού προκαλούν υπαρξιακή ανησυχία παρά οργή: Αν πιστεύεις ότι απλά δεν θα υπάρχεις, δεν θυμάσαι πώς είναι να μην υπάρχεις. Αν πιστεύεις ότι οι άγγελοι θα σου τραγουδάνε, δεν θυμάσαι το τραγούδι τους. Αν δεν ξέρεις, δεν ξέρεις. Αλλά ακόμα κι αν θαρρείς ότι μπορείς να εφησυχαστείς με τις μεταθανάτιες εικόνες που έχεις, δεν γνωρίζεις πώς είναι να πεθαίνεις. Μακάρι όλοι εκείνοι οι ποιητές να έχουν δίκιο και να μοιάζει με οργασμό· μα φοβάμαι ότι ακόμα κι εκείνο εξαρτάται από το είδος του θανάτου.
    Δεν αναφέρομαι σε ζητήματα συνειδητότητας ή μη συνειδητότητας. Δεν αναφέρομαι σε ζητήματα που δεν θα βιώσουμε μέχρι η στιγμή να φτάσει για μας προσωπικά, μέχρι το απόλυτα ασύλληπτο και συνάμα απόλυτα αναπόφευκτο μάς καλέσει. Αναφέρομαι στον Θάνατο όπως τον έχουμε όλοι ζήσει – είτε μέσα από ένα φρικιαστικό δυστύχημα που συναντήσαμε στην εθνική, είτε μέσα από μια κηδεία όπου άνοιξαν το φέρετρο, είτε μέσα από εικόνες και βίντεο του διαδικτύου: Στο τι συμβαίνει στο σώμα μετά τον θάνατο.
    Με εξοργίζει. Κάθε στάδιο, κάθε παραμόρφωση. Όση γυμναστική και να κάνω, το σώμα μου θα πρηστεί. Όσο καλούς τρόπους κι αν έχω, το σώμα μου θα κλάνει περισσότερο κι από οπαδό του Trump. Το δέρμα μου θα γίνει μαύρο, το πρόσωπο μου θα είναι μια διεστραμμένη παρωδία του ποιος ήμουν.
    Η βλασφημία. Η χυδαιότητα. Έχω φιλήσει με αυτά τα χείλια. Πώς τολμάει; Έχω πιστέψει σε θαύματα με τούτα τα μάτια. Πώς τολμάει; Έχω γράψει –γράφω τώρα– με χέρια, και αυτά τα χέρια κάποτε θα λιώσουν. Πώς τολμάει;


__
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: https://www.pinterest.com/MVPPinterest/spooky-mucha/