Πορσελάνη

Ο άντρας με την πορσελάνινη μάσκα ζήλευε.
Ζήλευε εκείνους που ντρέπονται για τις μάσκες τους.
Εκείνους που θέτουν ως στόχο να τις σπάσουν,
να θυμηθούν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους,
να τα παρουσιάσουν, περήφανοι, στον κόσμο.

Εκείνος ήταν περήφανος για τη μάσκα του. Ήξερε.
Είχε δει το πρόσωπο του˙ βέβαια στην αρχή δεν είχε καταλάβει.
Κατάλαβε όμως σαν άκουσε τους λυγμούς.

Εργάστηκε πολύ καιρό για να φτιάξει την καινούργια μάσκα.

Όλοι φοράνε πορσελάνινες μάσκες σ’ αυτό το βασίλειο.
Η πορσελάνη κρύβει τα χείλια˙ τα χαμόγελα, τους μορφασμούς.
Τα μάτια μπορούν να κοιτάνε ελεύθερα μέσα από τις κόγχες.

Σε μια μοναχική του περιπλάνηση στο δάσος,
καιρό αφού το πρόσωπο και οι λυγμοί είχαν ξεχαστεί,
τον είχε βρει ένας άγνωστος. Ο άγνωστος δεν φορούσε μάσκα.
Ο άγνωστος ήταν Άγιος.
Και το πρόσωπο του Αγίου, αν και άσχημο,
ήταν όμορφο. Τι παράξενη λέξη η ομορφιά.    
   
Ο Άγιος τού είχε μιλήσει. Του είχε απαγγείλει
την ποίηση
που θα χρησιμοποιούσε για να τους πείσει
όλους
να σπάσουν τις μάσκες τους.

Ο άντρας με την πορσελάνινη μάσκα
άκουσε την ποίηση και δάκρυσε απ’ την ποίηση και
σταγόνες χτύπησαν ύπουλα την πορσελάνη.

Κανείς άλλος δεν πρέπει να είχε ακούσει τα λόγια του Αγίου.
Κανείς άλλος δεν θα άκουγε τα λόγια του Αγίου.
Εκείνος δεν θα ξεχνούσε ποτέ τα λόγια του Αγίου.
Μα, ευτυχώς, δεν τα είχε ακούσει μέχρι το τέλος.
Ευτυχώς, δεν είχε ακούσει τους τελευταίους στίχους.

Όλοι φοράνε πορσελάνινες μάσκες σ’ αυτό το βασίλειο.
Είναι όμορφη η πορσελάνη.
Είναι όμορφο να την αγγίζεις.
Όλοι φοράνε πορσελάνινες μάσκες σ’ αυτό το βασίλειο.

Το πτώμα του Αγίου σαπίζει στο δάσος.

Αφού τα λόγια του Αγίου είχαν σβήσει
μ’ εκείνα τα ατιμωτικά αποσιωπητικά,
ο εγκέφαλος του Αγίου, καλού-κακού,
πολτοποιήθηκε βιαστικά με μια πέτρα.

___

© Αλέξης Αντωνόπουλος

Εικόνα από: http://www.kmerchan.com/tienda-producto-6246-mascara_teatro_blanca_mujer-44