Μέσα από τα Μάτια της

Αγαπάω τον Βασίλη. 
Από τότε που τους παράτησα στο σπίτι, δεν με άφησε να μείνω μόνη. 
Είναι δίπλα μου και είμαι δίπλα του. 
Στην αρχή μου έδινε λεφτά για την πρέζα 
χωρίς να ξέρω πως ούτε εκείνος είχε πορτοφόλι, ούτε εκείνος είχε κρεβάτι. 
Μα κι όταν το έμαθα, εκείνος συνέχισε.

Αγαπάω τον Βασίλη. 
Δεν κάναμε πολλά πράγματα, 
όμως με άφηνε να ξαπλώνω πάνω του. 
Μου χάιδευε τα μαλλιά 
μου τσίμπαγε το μάγουλο 
μου έλεγε πως είμαι όμορφη. 
Αυτό αρκούσε.

Τώρα ο Βασίλης δεν μιλάει. 
Δεν κουνιέται, απλά κάθεται εκεί. 
Οι άλλοι λένε πως έχει αρχίσει να βρωμάει, 
πως πρέπει να τον μαζέψουνε, 
μα εγώ τότε τους χτυπάω 
και τους σπρώχνω 
και τους βρίζω 
και τους ικετεύω 
κι εκείνοι μας αφήνουν. 

Ξαπλώνω πάλι πάνω του 
σφίγγω τα πόδια του στην αγκαλιά μου 
φιλάω το χέρι του. 
Αυτό αρκεί.   



___

Το παραπάνω ποίημα αποτελεί απόσπασμα από το ΣΚΟΤΑΔΙ (εκδόσεις Ars Poetica).

© Αλέξης Αντωνόπουλος

Εικόνα από: http://data.whicdn.com/images/10645843/original.jpg
 ​