Ο Αόρατος Ποιητής

  Toν ανακάλυψα ξεχασμένο σ’ ένα ράφι. Ταλαιπωρημένο, ξεβαμμένο, και με μια έκφραση που δυσκολεύομαι να καταλάβω αν είναι απορία, μειδίαμα, ή πόνος. Παρόλ’ αυτά, ένιωσα μια ανεξήγητη σύνδεση μαζί του, κι έτσι τον πήρα μαζί μου. Πριν τον βάλω στην τσέπη μου, θα μπορούσα να ορκιστώ ότι η πινελιά που έχει για χείλη χαμογελούσε.
  Όταν φτάσαμε σπίτι, μου είπε όλη του την ιστορία. Και όλη του η ιστορία, όλη της η τραγωδία και η ομορφιά, αντανακλάται σε τέσσερις λέξεις: Είναι ένας αόρατος ποιητής.
  Ο καινούργιος μου φίλος, έχει δημιουργήσει ορισμένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που θα μπορούσατε ποτέ να διαβάσετε. Όμως δεν θα μπορέσετε ποτέ να τα διαβάσετε· κανείς μας δεν μπορεί. Δεν έμαθε ποτέ του να γράφει, και όσες φορές αργότερα προσπάθησε, φοβήθηκε και έκλεισε τα βιβλία με λυγμούς. 
  Ούτε να διαβάσει ξέρει. Έχει όμως δημιουργήσει ορισμένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που θα μπορούσαμε ποτέ να διαβάσουμε. Μακάρι κάποια μέρα ο κόσμος να σταματήσει για λίγο, και ν’ ακούσει τα ποιήματα που οι αόρατοι ποιητές έχουν να μας απαγγείλουν. 
  Είμαι σίγουρος πως ο καινούργιος μου φίλος θα το ήθελε πολύ. Νομίζω πως τότε η πινελιά που έχει για χείλη θα γινόταν μεγαλύτερη.

___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Φωτογραφία (κορυφή) από: Christos Lolos