(Γελώντας!)

    Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί νιώθω την καρδιά μου τόσο μαλακή σήμερα, και θυμήθηκα τον κάπως γερασμένο κύριο: Τον οδηγό ταξί από χτες το βράδυ· που κατά τη διάρκεια της διαδρομής μού εξιστορούσε γελώντας (γελώντας!) την προσωπικότητα της σκυλίτσας του, το πώς τον ξυπνάει κάθε πρωί, και τη χαρά που του δίνει τα τρία χρόνια που την έχει.
    Έχω αναφέρει επανειλημμένα πως η Τέχνη είναι κάτι που περισσότερο το ανακαλύπτεις, πάρα το δημιουργείς. Η Τέχνη υπάρχει εκεί έξω· είτε εμείς πιστεύουμε σε αυτήν, είτε όχι. Και ο κάπως γερασμένος κύριος (ο οδηγός ταξί) ίσως νομίζει πως είναι οδηγός ταξί, μα ασφαλώς και δεν είναι οδηγός ταξί· ή αν είναι οδηγός ταξί, είναι οδηγός ταξί με τον ίδιο τρόπο που ο Σούπερμαν είναι δημοσιογράφος.
    Φαντάσου να είχα ξεγελαστεί από το κίτρινο χρώμα στο αυτοκίνητο, φαντάσου να είχα κρύψει ξανά τον κόσμο πίσω από την κούραση μου, φαντάσου να είχα κρυφτεί ξανά από τον κόσμο πίσω από την οθόνη του κινητού μου. Και να μην καταλάβαινα ότι εκείνη τη στιγμή με πηγαίνει σπίτι ένα ζωντανό, αληθινό Έργο Τέχνης.

___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Στις 22/11/19, δημοσίευσα το παραπάνω κείμενο στο Facebook προφίλ μου.
Εικόνα από: https://www.neakriti.gr/article/kriti/hania/1425456/parapona-politwn-gia-ta-taksi-stin-enwsi-katanalwtwn/