Το Άγαλμα του Πάνα
Δεν είναι μια εντυπωσιακή νύχτα στο μέγαρο, είναι όμως μια όμορφη νύχτα. Το φάντασμα του μπάτλερ θα ετοιμάσει βραδινό για τις (φιλικότατες) αρκούδες του κήπου, ενώ εγώ θα κοιμηθώ νωρίς απόψε· φαίνεται πως το καλοκαιρινό αεράκι έχει κάνει τη δουλειά του κι έχω ήδη νυστάξει.
Μ' έχει σχεδόν πάρει ο ύπνος, όταν το μήνυμα κάποιου άγνωστου με ξυπνάει. Είναι βέβαιο ότι μιλάμε για άγνωστο – το ίδιο το κινητό μου το γράφει.
UNKNOWN: Έρχομαι. Έπρεπε να έχω έρθει καιρό τώρα. Ξέρω πού βρίσκεται το άγαλμα του Πάνα, ξέρω τι μπορεί να κάνει. Δεν θέλω να το κλέψω. Έρχομαι για να το καταστρέψω. Δες το σαν δίκαιη ανταμοιβή για την οικογενειακή μοιρασιά. Για το μέγαρο που κληρονόμησες.
Δυο λεπτά: Έχω όντως ένα άγαλμα του Πάνα στο μπουντρούμι, και είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό απόκτημα· σου απαντάει την αλήθεια σε οποιαδήποτε ερώτηση τού κάνεις, αρκεί να του το ζητήσεις χρησιμοποιώντας τη λέξη "παρακαλώ" (πίστεψε με, δεν θες να του ζητήσεις οτιδήποτε χωρίς να πεις "παρακαλώ" – γενικά, μη ζητάς πράγματα χωρίς να λες "παρακαλώ", δεν είναι ωραίο). Μα πουθενά στο όνειρο μου δεν έχω το μέγαρο μπλεγμένο με οικογενειακές κληρονομιές: Τόσο το σπίτι, όσο κι οι κήποι αλλά κι οι αρκούδες, μου δόθηκαν από τη Βασίλισσα (της Αγγλίας) ως δώρο επειδή της άρεσε ένα ποίημα μου. Κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ πέρα, και ο μόνος τρόπος να το μάθω είναι ν' απαντήσω στο αγενέστατο μήνυμα που μόλις έλαβα.
ΕΓΩ: Χίλια συγνώμη, αλλά ποιος είσαι;
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN: Ο αδελφός σου. Και απόψε θα σ' εκδικηθώ για όλα όσα μού στέρησες.
Είναι το δίχως άλλο μια αρκετά αμήχανη στιγμή. Δεν έχω αδελφό. Ούτε στην πραγματική ζωή, ούτε στα όνειρα μου· σταμάτησα να ονειρεύομαι αδέλφια όταν απέκτησα το πρώτο μου σκυλί.
Κοιτάζω για λίγο την οθόνη, αναλογιζόμενος πώς να το διατυπώσω. Έπειτα παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ωμά και γρήγορα. Ωμά και γρήγορα θα είναι το πιο ανώδυνο και για τους δυο μας.
ΕΓΩ: Χίλια συγνώμη, αλλά δεν υπάρχεις.
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN: ...Shit.
___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: Weebly
Μ' έχει σχεδόν πάρει ο ύπνος, όταν το μήνυμα κάποιου άγνωστου με ξυπνάει. Είναι βέβαιο ότι μιλάμε για άγνωστο – το ίδιο το κινητό μου το γράφει.
UNKNOWN: Έρχομαι. Έπρεπε να έχω έρθει καιρό τώρα. Ξέρω πού βρίσκεται το άγαλμα του Πάνα, ξέρω τι μπορεί να κάνει. Δεν θέλω να το κλέψω. Έρχομαι για να το καταστρέψω. Δες το σαν δίκαιη ανταμοιβή για την οικογενειακή μοιρασιά. Για το μέγαρο που κληρονόμησες.
Δυο λεπτά: Έχω όντως ένα άγαλμα του Πάνα στο μπουντρούμι, και είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό απόκτημα· σου απαντάει την αλήθεια σε οποιαδήποτε ερώτηση τού κάνεις, αρκεί να του το ζητήσεις χρησιμοποιώντας τη λέξη "παρακαλώ" (πίστεψε με, δεν θες να του ζητήσεις οτιδήποτε χωρίς να πεις "παρακαλώ" – γενικά, μη ζητάς πράγματα χωρίς να λες "παρακαλώ", δεν είναι ωραίο). Μα πουθενά στο όνειρο μου δεν έχω το μέγαρο μπλεγμένο με οικογενειακές κληρονομιές: Τόσο το σπίτι, όσο κι οι κήποι αλλά κι οι αρκούδες, μου δόθηκαν από τη Βασίλισσα (της Αγγλίας) ως δώρο επειδή της άρεσε ένα ποίημα μου. Κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ πέρα, και ο μόνος τρόπος να το μάθω είναι ν' απαντήσω στο αγενέστατο μήνυμα που μόλις έλαβα.
ΕΓΩ: Χίλια συγνώμη, αλλά ποιος είσαι;
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN: Ο αδελφός σου. Και απόψε θα σ' εκδικηθώ για όλα όσα μού στέρησες.
Είναι το δίχως άλλο μια αρκετά αμήχανη στιγμή. Δεν έχω αδελφό. Ούτε στην πραγματική ζωή, ούτε στα όνειρα μου· σταμάτησα να ονειρεύομαι αδέλφια όταν απέκτησα το πρώτο μου σκυλί.
Κοιτάζω για λίγο την οθόνη, αναλογιζόμενος πώς να το διατυπώσω. Έπειτα παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ωμά και γρήγορα. Ωμά και γρήγορα θα είναι το πιο ανώδυνο και για τους δυο μας.
ΕΓΩ: Χίλια συγνώμη, αλλά δεν υπάρχεις.
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN is typing...
UNKNOWN: ...Shit.
___
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: Weebly
