Πετώντας. Μεγαλώνοντας.

​    Με την πάροδο του χρόνου, εντοπίζω ορισμένα σκόρπια δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια της πτήσης –όχι σε κάθε πτήση, αλλά σε κάποιες πτήσεις– που με πιάνει ένας –αόρατος για τους συνεπιβάτες μου– τρόμος ότι το αεροπλάνο θα πέσει. Τούτος ο φόβος φαντάζει ακόμα πιο παράλογος όταν αναλογίζομαι πως ποτέ στο παρελθόν δεν είχα τέτοιο πρόβλημα – ακόμα κι όταν ήμουν μικρό παιδί: Κυριολεκτικά διασκέδαζα με τις αναταράξεις. Σε αυτήν την ηλικία λοιπόν, θα περίμενε κανείς να είμαι πιο χαλαρός από ποτέ· άλλωστε αυτή είναι μια περίοδος που έχει με διαφορά τις περισσότερες πτήσεις στο πρόγραμμα της ζωής μου μέχρι σήμερα.
    Γράφω τούτες τις λέξεις ενώ είμαι στο αεροπλάνο. Θα τις αναρτήσω όταν το αεροπλάνο προσγειωθεί (το αεροπλάνο θα προσγειωθεί). Προσπαθώ να καταλάβω προς τι ο τρόμος. Προς τι η παράνοια. Και νομίζω πως έχω μια απάντηση.
    Ο τρόμος του να σκοτωθούμε ενώ βρισκόμαστε μέσα σε αεροπλάνο δεν βασίζεται σε στατιστικές ή ρεαλιστικές πιθανότητες. Βασίζεται στην απόλυτη ανικανότητα μας να αντιδράσουμε με ουσιαστικό τρόπο σε περίπτωση πτώσης. Ναι, υπάρχουν βήματα που μπορούμε ν' ακολουθήσουμε – υπάρχουν μάσκες οξυγόνου, και σωσίβια, και τσουλήθρες (οι οποίες, αν αγνοήσουμε τον σκοπό κατασκευής τους και το γεγονός που συνοδεύει οποιαδήποτε χρήση τους, φαίνονται fun). Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: Αν το αεροπλάνο πέφτει, έλεγχο δεν έχεις.
    Το αεροπλάνο λοιπόν, είναι το τέλειο σύμβολο του θανάτου. Ζητώ συγνώμη για τη μακάβρια πρόταση, όμως έτσι είναι: Μπορείς να ακολουθήσεις ορισμένα βήματα ώστε να είσαι πιο ασφαλής, αλλά τα βήματα αυτά σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζουν ότι ο θάνατος δεν θα σε βρει ακόμα και στην επόμενη ώρα, αποκλείοντας κάθε δυνατότητα αντίδρασης από πλευράς σου.
    Όμως γιατί τούτες οι σκέψεις τώρα; Γιατί στα 27, και όχι στα 15 ή στα 18 ή στα 23; Γιατί στα 27, και όχι στα 25 ή στα 26;
    Νομίζω πως εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι μεγαλώνω (σιγά-σιγά κι αργοπορημένα, μα συμβαίνει), και όταν μεγαλώνεις, μαθαίνεις ότι ο θάνατος είναι αληθινός. Το ήξερες από πολύ μικρός, ασφαλώς, αλλά παίρνει χρόνια να το μάθεις. Πρέπει να γίνει αληθινός για ψυχές που αγαπάς, που ήταν να μείνουν εδώ για πάντα· πρέπει να τον δεις να σου χαμογελάει από μακριά (αλλά κι από τόσο κοντά) κοιτάζοντας σε στα μάτια· πρέπει να τον δεις, πρέπει να τον κρατήσεις στην αγκαλιά σου. Και τότε, μαθαίνεις. Μαθαίνεις, δυστυχώς, και να τον φοβάσαι.
   
    ΥΓ. Ένα παιδί ουρλιάζει και κλαίει αυτή τη στιγμή. Μιλάμε για υστερία. Μιλάμε η αεροσυνοδός είναι έτοιμη να ρωτήσει αν έχουμε εξορκιστή στο αεροπλάνο. Μάλλον το παιδί είναι πολύ ώριμο και έχει ήδη συλλάβει όλα τα παραπάνω από τα 7. Άρα για οποιαδήποτε απορία σχετικά με τις λέξεις που προηγήθηκαν, μιλήστε απευθείας μαζί του. Είναι σοφό.

  ___  

    Σημείωση: Έγραψα το παραπάνω κείμενο ενώ επέβαινα σε πτήση από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Το μοιράστηκα πρώτη φορά στον Facebook λογαριασμό μου. Κατόπιν της δημοσίευσης εκείνης, εξεπλάγην από την ανταπόκριση όσων την διάβασαν – εξού και αποφάσισα να συμπεριλάβω το κείμενο εδώ. 
​
© Αλέξης Αντωνόπουλος
Εικόνα από: http://www.infographaholic.com/airplane-emergency-instruction-card-fight-club/